Strijd?
Lieve ana,
ik wil je zeggen hoe erg ik je mis
dat ik je eigenlijk helemaal niet kwijt wil.
Hoeveel pijn het me doet
dat ze me verbieden
jou weer te zien.
Het deed me zo goed
die vlinders in mijn buik
elke keer als ik mijn eten liet staan
en jij naar me lachte.
Ik weet ook wel
dat jij me zo vaak pijn hebt gedaan
maar dat werd vertrouwd,
dat was bekend
en dit gat van eenzaamheid niet...
Soms wens ik weg te lopen.
Jouw glimlach weer te zien
je vertrouwde armen om me heen te voelen.
Mensen zeggen dat je verkeerd bent
dat je me mishandelt
en laat balanceren op het randje van de dood
maar zo voelde ik dat helemaal niet.
Jij hielp me om dit leven aan te kunnen
en nou ben je weg.
Ik mis onze sportieve uitjes.
Jouw kracht om mij nog verder te laten komen,
nog harder te laten rennen,
nog verder te laten fietsen,
nog langer het zweet uit mijn lijf te dansen.
Ik mis de schouderklopjes en de beloningen daarna.
Ik mis je en wacht tot je terugkomt.
Maar op aanraden van al die mensen
moest ik je vaarwel zeggen.
Maar wat kreeg ik ervoor in de plaats?
Liefdesverdriet,
een vreselijk volle maag,
een zinloos leven.
Zij zeggen allemaal van niet,
maar ik houd nog steeds van jou.
Kan je dat niet zien?
Kan je me niet redden uit dit dal?
Wil je niet terugkomen en het opnieuw met mij proberen?
Misschien denk ik nu wel teveel
aan al onze mooie momenten
en vergeet ik al die keren
dat jij me uitschold,
je zelfbeheersing verloor
en uit alle macht op me in begon te slaan.
Maar ik heb je ze vergeven.
Ik begrijp maar al te goed
dat ik je zo vaak tot het uiterste heb gedreven
door mijn eigen zin te doen
en niet te denken
aan hoeveel jij je wel niet opofferde
door met mij om te gaan.