Eén gedachte wandelt binnen
Zonder kwaad kijk ik ernaar
Groet ik mijn denken
Richt me terug en laat ik de gedachte ‘daar’
Een andere volgt
Wederom kijk ik even
Verwelkomd laat ik haar zijn
Ik richt me terug, heb haar voldoende aandacht gegeven
Meer dan één gedachte ineens
Willen ook hun weg naar binnen en mijn aandacht krijgen
Iet wat angstig al blijf ik proberen en laat ze zonder al te veel meer in
Wil me terug richten, maar de onrust begint te stijgen
Dan ineens…
Ik ben niet meer gericht
De ene na de andere gedachte
Komt niet meer vriendelijk maar gewoonweg storend in mijn zicht
Een gevoel brengt het met zich mee
Dat gevoel wil ik wel aankijken
Maar het stilstaan erbij
Doet ineens veel meer voelen aanreiken
'Veel meer'… daar ben ik bang voor
Dus ik wil niet meer stilstaan
Harder dan rustig
Probeer ik me te richten en weer naar begin terug te gaan
Gedachte na gedachte
Gevoel met gevoel
Vormen een chaos van realisatie
Die ik niet wil weten, denken of voelen, ik baan me een weg doorheen het gewoel
Een pijnlijke stoot
Mijn adem ontnomen
Een drukkende brok
Heeft in heel mijn lichaam plaats genomen
Geen uitweg
Geen lucht
Eén gedachte ontspoord
Van realiteit is het gevlucht
Het heeft plaats genomen in mij
Groetend liet ik haar toe
Maar wat volgde wou ik er niet bij
Gevolgd is... overspoeling want het denken aan die gedachten maken me overgevoelig en dat op zich maakt me moe
Nu durf ik amper nog kijken
Me terug richten lukt ook niet meer
Ik moet me leren afsluiten
Voor niet enkel het leven, maar ook denken en voelen, want dat doet nog het meeste zeer
?
Eén enkele gedachte
Kon het ooit daar maar bij blijven
Eén enkel gevoel
Kan ik leren enkel daarop te drijven
...
Zonder overkop te gaan
Keer op keer
Waarom ook moet en doet 'één gedachte'
Me zoveel meer en zoveel zeer?
-GHM-
(04/03/2010)