Stralend...
Stralend...
Het weer... Dan grauw en koud,
dan weer stralend.
Wat gaat het worden, het weet het zelf nog niet,
maar het laat mij tussendoor bijna balend,
Ik wil de zon!
Je foto's, dan slaperig, warrig,
dan weer stralend.
Wat het gaat worden, dat weet jij alleen,
Maar iedere keer weer het zelfde gevoel herhalend.
Jij bent mijn zon.
Mijn humeur, soms duister, niet te verklaren,
maar meestal stralend.
Wat het gaat worden, staat niet vooraf vast.
Wat ik hoor en zie is mede bepalend.
Ik voel een innerlijke zon.
Dit gedicht, soms waar, soms sarcastisch,
woorden slechts vertalend.
Waar de grens ligt, moet je zelf maar achter komen,
hem nu niet herkennen is niet falend.
Het schrijven voelde als de zon.
Al schreef ik dit gedicht deels voor de gein,
als je naar de grens vraagt, zal ik eerlijk zijn.
Want dat is in dit geval misschien wel zo fijn.
En zo ontstond er toch weer een lijn.
Als is het misschien nu nog zo klein.
Het doet in elk geval geen pijn,
om èn melig, èn eerlijk te zijn.
Over dit gedicht
| Auteur: Metal Erik | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 01 april 2010 | ||
| Thema's: | ||