Ik probeer je te vergeten,
maar hoe hard ik het ook probeer,
ik kan je niet uit mijn hoofd zetten.
En steeds als ik denk oké ik heb jou nu verbannen,
kom jij weer terug,
en ben ik weer terug bij af.
Een cirkel die door blijft lopen.
Hoe kan ik die cirkel doorbreken?
Ik heb je naam niet in mijn hart gezet.
Maar in een cirkel.
En een hart kan breken.
Maar een cirkel gaat voor altijd door.
Was dat mijn grootste fout?
Ik begin het me af te vragen.
Want ik kan je niet vergeten.
En ik heb het gevoel dat je afstand probeert te weten.
Wat ben ik voor jou?
Is de vraag die door mijn hoofd blijft spelen.
Ben ik een vriend?
Of gewoon een zomaar iemand.
Ik kan er niet tegen.
Gedachtes blijven komen.
Ik wil zekerheid.
Maar durf er niet over te beginnen.
Bang dat ik je juist wegjaag.
Er is een kant die jij nooit van mij wist.
Een kant die onzeker is.
Bang en gevoelig.
Een kant die ik probeer te verbergen.
Maar wat niet altijd lukt.
Vrienden weten welke kant ik bedoel.
Maar ik wil het verbergen.
Want ik voel me zo kwetsbaar.
En ik schaam me ervoor.
Mensen gaan dan gelijk anders over je denken.
Nee, zo moet ik niet denken.
Shit, wanneer gaat dit over?
Het begint zo langzamerhand wel te wennen.
Maar elke keer als ik wakker word komt het weer terug.
Ik wil niet van je dromen.
Ik wil je bij me hebben.
Ik weet liefde kan je niet dwingen.
Maar waarom kan ik je dan niet loslaten.
Het is zo simpel.
Ik moet je gewoon vergeten.
Geen woorden meer aan vuil maken.
Gewoon doorgaan met mijn leven.
Maar waarschijnlijk ben ik verblind door mijn gevoel,
want ik tast nu in het duister,
en ik blijf van je houden.
Al mijn tijd verspil ik aan jou in mijn gedachtes.
Waarschijnlijk moet ik hiermee leren leven.
Of gewoon wachten tot het gevoel ooit over gaat.
Maar echte liefde gaat nooit dood.
En dit voelt als echte liefde.
Alleen het is wel ironisch dat jij niet van mij houdt..
I love him..
The sad part
He doesn't love me back.
Broken heart