het leed dat liefde heet
Tranen rollen over mijn wangen.
Eerste vriendje, eerste breuk.
Voelde alsof ik hem bedroog.
Mijn gevoelens niet in de hand.
Toch maar opgebiecht.
Maar daarna tranen van verdriet.
Hij had alweer een ander.
En wat bleek, ik heb nu toch echt spijt.
Maar ik weet het zeker,jou ben ik voor altijd kwijt.
Eerste vriendje, eerste breuk.
Voelde alsof ik hem bedroog.
Mijn gevoelens niet in de hand.
Toch maar opgebiecht.
Maar daarna tranen van verdriet.
Hij had alweer een ander.
En wat bleek, ik heb nu toch echt spijt.
Maar ik weet het zeker,jou ben ik voor altijd kwijt.
Reacties op dit gedicht
| De kleine Vos: | Zaterdag, april 17, 2010 10:14 |
| het is toch goed dat je eerlijk blijft dat zegt natuurlijk een oud wijf je gedicht is oprecht hopelijk als deze pijn langzaam over gaat hoop ik voor jij weer een nieuwe liefde krijgt groetjes Sonja |
|
Over dit gedicht
| Auteur: stil-meisje | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 16 april 2010 | ||
| Thema's: | ||