Ontmoeding

Tientallen keren verder en nog niet gewend
aan dit lange pad dat drie stappen telt,
heen en terug en nog een keer tot dan toch,
deurbel, die hand die toereikt en fluistert;
terug kan nu niet meer, schoorvoetend,

richting witte muren, hooguit lichtblauw,
ze zijn altijd nog hetzelfde geweest,
gevuld van vooruitstrevende klanken waar
ik geen angst oversla en nooit mee kom;
ik spreek de taal nog steeds niet.

Geschreven door

- Suus -

Reacties op dit gedicht

- Suus - vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

arie:	Dinsdag, april 20, 2010 17:38
er zijn situaties die je niet in de hand hebt; niemand in de hand heeft... en toch; we moeten daar doorheen... knufff

Over dit gedicht

Auteur: - Suus -
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 20 april 2010
Thema's: [Delen]