Geen afscheid zegt genoeg
Jouw persoon is me zoveel waard
Ik ben noodgedwongen gebonden
Zo is mijn eigen stabliteit bewaard

Bewaard, nee, gevonden, behaald
Een lange tijd heb ik instabiel moeten zijn
verzwakt geleefd
gemarteld door pijn..

En in die pijn was jij er..
Je droeg me erdoorheen
totdat je het dragen niet langer aankon
toen begonnen de veranderingen meteen

En gelijk had je, naarmate wij bestonden
zag ik ook in dat het niet zo verder kon
dat we niet zo verder konden

Maar ik kon jou niet anders zien als mijn drager
en ondanks de immense liefde in mijn borst
moest ik om te groeien mijzelf verwijderen
ik werd gelost

Ik maakte het uit
creëerde een lelijke afstand
enkel omdat ik incapabel was
niet goed bij mijn verstand

Maar de waarheid van mijn doen
is gebonden aan mijn beperkingen
ik zette noodzakelijke stappen
Een toekomst openbaarde zich
daar bovenaan die trappen

Ik zal je nooit een waardig afscheid kunnen bieden
want jij verdient geen afscheid van mij
maar in deze worsteling naar zelfverwezenlijking
moet ik kiezen voor een leven, zonder wij.

In al je prachtige facetten,
de meest bewonderenswaardige persoon die ik ooit heb ontmoet
zal mijn pijn mijn bittere een herinnering zijn
aan een tijd waarin wij samen waren, met liefde in overvloed

Ik houd van je..
en in dit denkbeeldig afscheid
via deze, door jou, ongelezen woorden
wens ik je godsgruwelijk veel geluk toe