schuitje
de dagen raken niet meer af
genade van herinnering overspoelt
mijn lapje land elke dag
ik zie weer de blik van vader
zoekend in het onbestaande
hij die verdween in zijn taken
vreest voor het onzichtbare
de blinde vlek in het oog
de deling met een uit de hand
gegroeide rest zonder uitkomst
en als ik wil verdwijnen in het niets
vervolgen mij de zorgen die de zijne waren
mensen en dieren die ongevraagd
binnenwaaien, verhaal komen halen
de cirkel blijft open in het donker
maar ik voel het schuitje naderen
weet dat mijn ogen zullen sluiten
in de eerste droomloze nacht
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Dinsdag, april 27, 2010 14:27 |
| kippenvel...wat een gevoel in z''n stille beweging laat je hier naar boven drijven! prachtig! liefs kerima ellouise |
|
| switi lobi: | Dinsdag, april 27, 2010 11:25 |
| Intens meegevoeld.. Liefs, switi lobi |
|
| CBR: | Dinsdag, april 27, 2010 10:55 |
| Intens geschreven Conan. liefs, cbr |
|
| _11je_: | Dinsdag, april 27, 2010 10:47 |
| Ik blijf lezen en lezen en lezen en gevoelens worden groter en groter! heel intens warme groet 11je |
|
Over dit gedicht
| Auteur: conan | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 april 2010 | ||
| Thema's: | ||