de nacht trekt stevig haar deken over het gezicht,
de bloemen klappen in, De lampen in huis gaan aan,
het leven word niet meer zichtbaar gesteld zoals de dagelijkse pracht,
al het mooie van overdag word in een uur ontkracht.
de optimistische houding van overdag klapt in als je eenzaam de zwarte waas inkijkt,
en je voelt je nu echt eenzaam als enig levend mens in een wereld die niet verder als
een meter buiten je raam gaat.
je ogen sluiten zich langzaam nadat je je gedachtes een paar keer door je hoofd hebt
laten dwalen,
je gaat een aantal uren op de lader om je voor de aankomende dag weer zo op te laden
dat je tot de waas weer over je heen trekt optimistisch kunt blijven...