Moordklap
Het was de oorverdovende klap die het deed
alsof handen vlug naar elkaar werden gebracht
en ik de vlieg was die er geperst tussenzat
gevangen in harde waarheid van het leven.
Circulerend zoemde ik naar beneden
leende vleugels uit aan de zwaartekracht
liet lot over aan de nood, met lood
dreunde schoenen op de vloer, ervoer
dat er echt niets was dat ik kon doen.
Liefst bleef ik daar levenloos liggen
machteloosheid voelt onzeker, onacceptabel
maar voor jou ben ik opgestaan, verdergegaan
het is te vroeg om afscheid te nemen.
Reacties op dit gedicht
| - Suus -: | Zondag, mei 02, 2010 21:47 |
| herkenbaar.. sterk geschreven wel, met een zekere onzekerheid op het eind, je weet nooit hoe lang nog.. | |
| Amon: | Zondag, mei 02, 2010 21:24 |
| woorden overbodig waar een schouder op zijn plaats zou zijn... | |
| ela: | Zondag, mei 02, 2010 17:24 |
| Als ht ongeluk je grijpt, zoekt men een reden. ela |
|
| sweetblackangel: | Zondag, mei 02, 2010 17:17 |
| *knuffel* | |
| Quando: | Zondag, mei 02, 2010 16:12 |
Mooi. Sterk. Hopeloos, maar je moet toch wat. Liefs, |
|
| isolina: | Zondag, mei 02, 2010 14:58 |
| ja op staan en door gaan , ook al valt het niet mee , knuff maria | |
Over dit gedicht
| Auteur: Looortje |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 02 mei 2010 | ||
| Thema's: | ||