Mijn depressieve buien krijgen de overhand en ben te moe om te slapen, al kwijlend tegen de deuren val ik uiteindelijk voor even in slaap onder mijn klamme lappen.
Ik gil, maar mensen luisteren niet het blok beton op mijn schouders is met de dag zwaarder.
Ik vraag me iedere dag af waarom zou ik gillen als mensen me toch niet verstaan.
Donderdag kwam er eindelijk verlichting in mijn erbarmelijke staat van leven, mijn geschreeuw om hulp is verstaan zonder wat te zeggen.
Suzan het Hema meisje keek mij aan? ga met me mee? we liepen naar de kantine waar ik kon genieten van de warme koffie en de warmte van de Hema meisjes.
Ze ontkleden mij en hebben de olieachtige substantie als een botermes van mijn lichaam geschraapt, de lucht was net zo verrot als de staat van mijn hersenen.
Schaamteloos en lamgeslagen zat ik halfnaakt te genieten van de vier meisjes handen en voelde me per minuut meer mens worden.
De nieuwe kleren en het Cars dekbed wat ik heb gekregen doen me goed en heb maar 1 gedachten, eindelijk Suzan heeft me gehoord zonder dat ik mijn stem gebruikte.