Nu de plek zo leeg is waar de tijd jouw sporen heeft gewist
en het huis zo kil en koud is waar jij nog altijd wordt gemist
Nu de eenzaamheid voelbaar wordt in lichamelijke pijn
dan komt het besef wat het is om zonder jou te zijn


En nu het al te laat is om je nog te zeggen wat ik vind
sta ik het toe dat de pijn het even van me wint
Nu ik krachteloos ben en niet in staat me te verzetten
laat ik het verdriet mijn gedrag en gedachtes bezetten


Ik ben zonder jou, zo spookt het door mijn hoofd
en hoe harder het besef groeit, hoe meer het me verdooft
Want 'nu' is de tijd dat je weg bent uit mijn leven
en zal jouw afwezigheid gaten slaan in mijn wezen


En de leegte die je achterliet, valt nooit meer goed te maken
en dat je ons werd afgenomen, is ook niet goed te praten
Het gemis dat hier nu leeft, laait soms op als een vuur
't Is goed dat je niet meer lijdt, alleen de prijs is zo duur


Wat nog wel het meeste pijn doet, zijn juist de kleine dingen
hoe je zat op de bank of met de radio meezingen,
dat je er altijd was na schooltijd voor Gino en voor mij
en onze moeder-dochterdingen zijn voorbij, verleden tijd


En er zijn zoveel dingen die nooit meer hetzelfde zullen worden
want jij was de enige die ooit zo bij ons hoorde
En toch was het je tijd, wie heeft dit gedaan?
Wie heeft er toch voor gezorgd dat je weg bent gegaan?


Je was hier gewoon nog zo nodig.