De baksteen op mijn maag dramde tegen het lood van schoenen

letters blauw met wit fonkelden als noodvuur in vermoeide ogen

de trap met maar vijf treden, leek eindeloos door dood zicht

wilde verdriet, verraad niet voelen, maar was het mezelf verplicht

dus sjokte ik de trap op en strompelde gauw naar binnen

probeerde voor tien te late minuutjes smoesjes te verzinnen

maar het rode haar vloekte bij de blauwe baret, ze had geen berouw

hoe durfde ik –bedreigd met het leven- nou niet op tijd te arriveren!

zo gebekt dat ik altijd was, zo klein stond ik daar te vrezen

zag dubbel door tranen, mij werd direct de deur gewezen

alsof ik degene was die mezelf moordend aan het mes wilde,

ik mocht niet baten, verspilde halve woorden en moest het pand verlaten.  

dingen gaan zoals ze moeten zijn - zoals ik van jongs af aan leerde

en maakte een nieuwe afspraak, ook al kwam deze wellicht te laat

deed aan oom agent twee dagen later het vreselijke verhaal

en kon hij ‘op heterdaad betrapt’ plaatsen in het proces verbaal

verrek, eindelijk werd ik serieus genomen na dat gesprek

omdat mijn telefoon als een malloot snaterde bij al haar getier

later genoot ik teugen vol plezier toen de rechter dat aanhaalde

en weet je, ik vergeef je, omdat het goede toch wel zegeviert.