Verwenst
Mijn liefste,
nog één keer, ik schrijf je af
Stoere vent. Je pakte mijn hand,
beschermde mij, mijn held, ik vroeg nergens om
maar jij stond daar, nooit kon ik om jou heen.
Grote kleuter met je dikke tranen, snottebellen van verdriet
om geluk. En angst voor het donker. Ik hield je vast.
Jij liet me niet gaan, en nooit hielden we van elkaar.
We hadden elkaar nodig, om te relativeren
om het leven te vieren, onze lichamen te voedden
met elkaars energie, je was een beetje van mij.
Ik ben nog steeds van jou, maar minder
niets meer dan een stuk wild vlees
dat maar niet wil afsterven
Zie je mij, jou wegwensend
geluk, met mij
Reacties op dit gedicht
| Quando: | Zondag, mei 30, 2010 10:43 |
Wow. Mooi! |
|
| Gert: | Maandag, mei 10, 2010 09:48 |
| Erg sterk schrijven!! Liefs |
|
| Erwin van der Weij: | Zondag, mei 09, 2010 21:44 |
Dit is puur, zo sterk en zo ontzettend krachtig. Uitgesproken, misschien geschreeuwd maar juist daardoor de twijfel. Oh schrijf, brievenschrijvers alom! Ik geniet! |
|
| David Matser: | Zondag, mei 09, 2010 12:14 |
| Herkenbaar, dit.... Mooi verwoord. liefs, |
|
| lexx: | Vrijdag, mei 07, 2010 13:58 |
| pff, die mathilde vindt alles super en briljant. ik vind het ronduit slecht. | |
| trucker klaas: | Vrijdag, mei 07, 2010 07:13 |
| voorkomend dan ook .... | |
| trucker klaas: | Vrijdag, mei 07, 2010 07:12 |
| treurig maar veel vorkomend sterkte ,klaas |
|
| switi lobi: | Vrijdag, mei 07, 2010 00:47 |
| Loslaten gaat de verklevingen niet voorbij.. ook dat zal lukken. Liefs, switi lobi |
|
| ela: | Vrijdag, mei 07, 2010 00:25 |
| Er zijn mensen die nooit zouden willen samen leven en elkaar steeds weervinden op het gepaste moment en daarna elkaar weer loslaten. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Renate-td- | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 mei 2010 | ||
| Thema's: | ||