zomaar een wandeling
door de oude straten
steeds een herinnering
'k loop in mezelf te praten
ik was misschien een jaar of tien
zo in m'n gedachten
had van het leven nog niets gezien
m'n vlot voer over grachten
o, die jaren - o, die jaren
dat we vrienden waren, voor eeuwig en altijd
o, die jaren - o, die jaren
dat we vrienden waren, en de tijd verglijdt
ik loop door de oude straten van de stad
in mezelf te praten, als een volgeschreven blad
Joris, Kees, Jeroen, jongens uit de buurt
wij waren indianen
het leven was een spel, hoelang heeft dat geduurd
dat w' ons zonder zorgen waanden
je werd ongemerkt adolecent
stappen tot de morgen
met het hele stel, de nacht gewend
maakten we ons geen zorgen
we schuimden wat rond, dan hier dan daar
maar 'k ben er iets verloren
wat kan het zijn, wist ik het maar
je zou er nog van horen
ze zijn gegaan, men ging z'n gang
'k ben zelf ook niet gebleven
maar ik draag ze mee, al die jaren lang
zo gaat dat in het leven
o, die jaren - o, die jaren
dat we vrienden waren, voor eeuwig en altijd
o, die jaren - o, die jaren
dat we vrienden waren en de tijd verglijdt
ik loop door de oude straten van de stad
in mezelf te praten als een volgeschreven blad
we waren echte vrienden, belangeloos en vrij
een wandeling zomaar, voetstappen achter mij
realiteit komt nader, passeert en schudt het hoofd
meewarig staan de ogen; heb jij daarin geloofd?
ik knik en voel de gloed
achter die tere snaar
waar 't goed niet wordt beboet
'k denk dat ik het bewaar