Het masker
Alles is voortdurend. Alles is gebleven.
Niets is veranderd. Mijn blik wil leven.
Achter mijn masker ben ik eenzaam en alleen.
Vergeef me als ik soms ween.
Er is geen zwijgen maar een diep verlangen.
Zonder gezicht blijf ik gevangen:
een dode vogel in een gouden kooi.
Wie kent de kleur van mijn ogen?
Wie toont mij 't licht van honderd regenbogen?
Ik weet dat ik pure schoonheid in mij sluit
als ik je aankijk zonder geluid.
Ben ik het masker van de moderne tijd?
Ben ik liefde, haat of nijd?
Voel het kloppen van mijn warme hart
want in mij draag ik voor altijd
iets van uw geluk en smart.
Niets is veranderd. Mijn blik wil leven.
Achter mijn masker ben ik eenzaam en alleen.
Vergeef me als ik soms ween.
Er is geen zwijgen maar een diep verlangen.
Zonder gezicht blijf ik gevangen:
een dode vogel in een gouden kooi.
Wie kent de kleur van mijn ogen?
Wie toont mij 't licht van honderd regenbogen?
Ik weet dat ik pure schoonheid in mij sluit
als ik je aankijk zonder geluid.
Ben ik het masker van de moderne tijd?
Ben ik liefde, haat of nijd?
Voel het kloppen van mijn warme hart
want in mij draag ik voor altijd
iets van uw geluk en smart.
Reacties op dit gedicht
| Anootje ...: | Zondag, mei 09, 2010 09:46 |
| Mooi :) Groetjes |
|
| verjaarde mucho: | Vrijdag, mei 07, 2010 15:46 |
| een gezichtsmasker op zijn tijd is geen gek idee op naar de snauwna, nu:D |
|
Over dit gedicht
| Auteur: CASTELEIN RONNY | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 07 mei 2010 | ||
| Thema's: | ||