Paradijs
een eerste vogel wuift het land
wat als witte vlaggen een kust strooit
en met zilte stem trekt aan de golven
passioneel lonkt het land
streelt de zintuigen met warme adem
nog wankelend parelt het geloof
tot 't maagdelijk wit
de zon schreeuwt
iedere schaduw tot de reflectie van een zoen
loslippigheid verborgen in schuw licht
laat de waarheid mijmeren om wat stilte
losbandigheid verzandt
na het eten van de appel
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Zondag, mei 30, 2010 16:09 |
| wauw....ergerg mooi Evi! met heel veel graagte gelezen en herlezen! liefs kerima ellouise |
|
| Marousia: | Dinsdag, mei 11, 2010 21:00 |
| Zeer mooi schrijven. Liefs van Marousia | |
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 10 mei 2010 | ||
| Thema's: | ||