elke dag weer, sta ik voor de spiegel.
en zie ik daar een meisje, zo klein en sterk.
maar in werkelijkheid, is dit meisje niet sterk.
iedereen denkt dat ze blij is, de hele werled aan kan.
maar eigenlijk kan ze niet eens zichzelf aan.
elke dag weer, als ik naar buiten ga.
zet ik een masker op, waardoor niemand mijn verdriet ziet.
en probeer ik me goed voor te doen.
en al 14 jaar, lukt dat me elke dag weer opnieuw.
elke dag weer, word ik boos op mezelf.
dan zie ik weer die verschrikkelijke littekens.
en wil ik er van af, en zekers er mee op houden.
dit heb ik nooit gewild.
elke dag weer, vraag ik me af.
waarom ik mezelf snijd terwijl ik later niets meer weet.
waarom ik mezelf kapot laat gaan.
waarom ik nog leef.
elke dag weer, hoop ik op een wonder.
en elke dag weer komt dat niet,
en laat ik de dag voor bij gaan,
en hoop ik dat de mensen nĂet merken hoe slecht het gaat.
en elke dag weer, weet ik dat ik eraan moet geloven.
dat ik zal moeten praten, dat ik moet stoppen.
en dat ik verder moet met mijn leven.
dingen verwerken en vergeten.
en morgen weer met alle moed aan mijn eigen gewilde leven moet werken,
zodat ik kan bereiken wat ik wil bereiken!!