De tijd zal het leren.

Ik probeer je te vergeten.
Maar waar ik ook ben,
ik krijg telkens weer hoop,
dat je toch nog voor mij zult gaan.
En telkens als ik denk oke ik heb je nu uit mijn hoofd gezet.
Doe je weer iets en ben ik weer terug bij af.
Ik vraag mezelf af hoe lang gaat deze shit nog duren?
Het slijt met de tijd en ze zeggen dat ik verder kan.
Hoe kan ik denken dat ik niet aan jou moet denken dan?
Want jij hebt de tijd laten stil staan.
Of de tijd herhaalt zich steeds.
Want ik kom maar niet over je heen.
En ik wil je niet kwijtraken.
Want dat zou me nog veel meer pijn doen.
Maar dit breekt me van binnen.
En misschien is het beter als we elkaar even een tijdje niet zien.
Maar dat idee maakt me dood van binnen.

Laat me weten wat ik moet doen.
Want ik wil je niet kwijt raken.
Maar dit maakt me kapot.
Ik wil vrienden blijven.
Maar kan onze vriendschap dat aan?

Ik durf niet meer te gaan slapen.
Bang dat ik niet in slaap kan komen,
ik kan alleen maar aan jou denken.
Ik probeer denken zo veel te ontwijken.
Ik wil er niet over praten.
Want dan moet ik eraan denken.
En dat doet teveel pijn.
Maar als ik eenmaal droom,
is het zoveel beter.
en jij bent dan echt bij me.
Wakker worden is dan ook zo zwaarder.
Net was jij nog bij me.
Maar waar ben je nu?
Maar ik laat me niet kennen
Dit gevoel begint te wennen
En ik weet zeker dat het beter word
Dus ga ik verder

Laat me weten wat ik moet doen.
Want ik wil je niet kwijt raken.
Maar dit maakt me kapot.
Ik wil vrienden blijven.
Maar kan onze vriendschap dat aan?

Ik moet accepteren dat jij de leeftijd te groot vind
Als ik je los kan laten,
kan ik je niet meer verliezen.
Ik wil geen hoop meer dat je voor mij zult kiezen
Dus laat me dat alsjeblieft niet geloven.
En zullen we nog vrienden blijven?
Ik denk...
dat de tijd het ons zal het leren.

Laat me weten wat ik moet doen.
Want ik wil je niet kwijt raken.
Maar dit maakt me kapot.
Ik wil vrienden blijven.
Maar kan onze vriendschap dat aan?

«maandag 3 mei 2010»