Bekentenis
Bekentenis
Op een dag, maakte ik alles stuk,
mijn eigen even, mijn geluk.
En mijn ouders,
bij hun rust, een bekentenis op de schouders.
Ze doen alsof het niet bestaat,
vragen niet, hoe het allemaal nu verder gaat.
of ze misschien iets kunnen doen,
nee, het is net als toen.
Zolang niemand begint, met praten,
bestaat het niet, dus wordt het met rust gelaten.
Tot na hun vakantie, willen ze me niet zien,
dit is wat ik, na een moedige stap verdien.
Reacties op dit gedicht
