gedachten dwalen door mijn lichaam heen,
gedachten die alles wat ik doe
alles wat ik kan, tot niets verpulveren
zo zinloos zo nutteloos en totaal uit het niets
toch zijn ze daar en ik geloof weer
dat mijn bestaan waardeloos is
waarom de kleine traan een weg over mijn wang vind
waarom ik met iedereen die van me houd
me nog steeds zo alleen voel, ik weet het niet
ik probeer te denken aan alle gelukkige dingen
en het zijn er zo veel
toch ik geloof niet, hoe iemand ooit om mij geven kan
en ik snap niet, waar gaat het leven heen?
leuk he, wiskunde examen?