22 mei 2010,

22 mei 2010 alweer 17 jaar op deze wereld,
Verjaardag vieren, cadeautjes krijgen of geld,
Maar helaas is dat niet meer,
Al 3 jaar doet jarig zijn zeer,
Vorige jaar kreeg ik nog kaartjes voor mijn verjaardag,
Maar nou is 22 mei een verschrikkelijke dag,
Mijn familie heeft NIKS van zich laten horen,
En dat heeft mijn hart goed weten te doorboren,
Gebroken zakte ik na het werk helemaal in,
En heb ik in geen enkele verjaardag meer zin,
Alleen omdat er geen verjaardag zal zijn voor mij,
Ik hou me groot en ik hou mezelf blij,
Maar van binnen voel ik mij verrot,
Een familie die mij laat stikken ach val toch kapot,
Geen kaartje, geen sms geen telefoontje nee niks te horen gekregen,
Mijn verjaardag is gewoon verzwegen,
Ik heb er altijd alles aan gedaan om bij hen te komen,
En nou laten ze mijn tranen rollen echt vele tranen stromen,
Verlaten helemaal achter gelaten alsof t de normaalste zaak is,
Maar niemand eigenlijk weet dat ik een echte verjaardag mis,
Ik voel me verlaten ik voel mij zo verdriettig,
En dat niemand wat van zich heeft laten horen maakt mij ontzettend nietig,
Hoe kunnen ze ben ik dan echt niet belangrijk voor hun allemaal,
Of denken ze dat ik er niet om maal,
Nou dat doe ik dus wel het raakt mij diep,
Zelf wanneer ik die avond sliep,
Dromen vallen kapot en familie heb ik niet meer echt niet,
Ik snap niet waarom niemand van jullie allen dat ziet,
Aan me moeders en vaders kant hebben ze mij laten vallen,
Ik ben verdwaald en loop door duizende hallen,
Op zoek naar het geluk en de liefde die het helen kan,
Maar stiekem weet ik niks van houden van,
22 mei elk jaar weer een jaartje ouder en om te vieren met iedereen,
Maar elk jaar ben ik weer helemaal alleen,
Alleen met mezelf ik heb zelfs een wekker gezet om mijn eigen verjaardag niet te vergeten,
Omdat ik weet dat mensen door leugens zijn bezeten,
Door alle ruzie is alles uit één gespat,
En ben ik alles kwijt wat ik ooit heb gehad,
Ik snap het niet ik kan het maar niet begrijpen,
Mijn verdriet om mijn verjaardag ligt te rijpen,
Ik zou er maar mee moeten leven en niet meer verder moeten hopen dat ik nog iets van iemand hoor,
Families zullen elkaar nooit vergeten daar is familie voor,
Maar de mijne blijkbaar niet die laten mij zomaar vergaan,
En kijken niet naar mij om kijken niet hoe het met mij zal gaan,
De familie heeft mij voor goed verloren,
Dan hadden ze mijn hart maar niet moeten doorboren,
Ik hoef ze niet meer te spreken en niet meer te zien,
Want dit is echt NIET wat ik verdien,
Ik ben goed voor ze geweest ik heb ruzie op het spel gezet voor mijn familie,
Dat is hoe het is en hoe ik het zie,
Zij weten dat ook en nog durven ze mij opzettelijk te vergeten,
Eigenlijk wil ik geen uitleg ik wil alles niet weten,
Ze hebben het bij mij gedaan ik heb het gehad met verjaardagen,
Ik zal toch nooit er in slagen,
Om een echte verjaardag te creëren,
Want ik weet dat ik mezel weer zal bezeren,
22 mei is de stomste datum voor mij zelf de dag dat ik op de wereld werd gebracht,
"Je bent helaas geboren" is wat ik hoor in mijn hoofd heel zacht,
Woorden die familieleden zouden zeggen heel stiekem binnen in hun hart,
Want ik verschil gewoon van iedereen ik ben anders en apart,
Omdat ik wel gevoel kan tonen wel aan mensen kan denken en om kan geven,
Maar ach 22 mei ik moet er maar mee leven,
Ookal doet het mij pijn ONTZETTEND veel PIJN,
Ik wou dat ik nooit meer jarig hoefde te zijn!

xx