Mijn inperfecte wereld

Ik zou niet weten waar te beginnen,
Om mijn perfecte leven te verzinnen.
De wereld die de anderen zien,
De wereld die ik duidelijk niet verdien.
Elke dag een glimlach op mijn gezicht,
Met stralende ogen op jouw gericht.
Maar zodra ik mijn kamer weer in het zicht krijg,
Komen de gevoelens naar boven die ik overdag verzwijg.

Het gemis van mijn vader,
De weerspiegeling van mezelf die ik benader.
De ruzies met mijn moeder en mijn zus,
Het vuur dat ik van binnen blus.
Maar toch iedere dag verberg ik weer die traan,
De pijnen van mijn bestaan.

Ik lach ik flirt en ik laat zien,
Dat ik de hele wereld aankan en verdien.
De een na de ander die ik verslind,
Een verleider die iedereen verblind.
Ik voel geen schaamte ik voel geen pijn,
Op de momenten dat ik even een ander kan zijn.
Liefde voor een ander voel ik niet,
Van houden van brengt alleen maar verdriet.

Toch hoop ik dat ooit op z’n eigen tijd,
Iemand mijn leventje verblijd.
Maar nu nog niet ik ben nog niet klaar,
Om me weer te storten in het gevaar.
Laat mij maar zijn wie ik nu ben,
Het charmante meisje zijn die je ken!