Seringen
En de seringen lachten naar me...
Lachten in de zomerzon...
Hun kleurige bloemblaadjes wiegend in de wind...
Terwijl ik danste in de schaduw van de beuk...
Die mij beschermde voor de felle zon...
Onder zijn dikke, groene bladerpracht...
Dansend, dansend wat leek voor eeuwig...
Eeuwig die niet eeuwig wilde duren...
Wolken die zonnestralen tegenhielden...
Waaruit regen als zondvloed naar beneden stortte...
Seringen die onder het geweld van de regen...
Zwaar werden en nat en uiteindelijk bezweken...
Hun takjes zachtjes buigend, daarna brekend, brekend...
Onder gezucht hun bloemblaadjes lieten zweven in de wind...
Lachten in de zomerzon...
Hun kleurige bloemblaadjes wiegend in de wind...
Terwijl ik danste in de schaduw van de beuk...
Die mij beschermde voor de felle zon...
Onder zijn dikke, groene bladerpracht...
Dansend, dansend wat leek voor eeuwig...
Eeuwig die niet eeuwig wilde duren...
Wolken die zonnestralen tegenhielden...
Waaruit regen als zondvloed naar beneden stortte...
Seringen die onder het geweld van de regen...
Zwaar werden en nat en uiteindelijk bezweken...
Hun takjes zachtjes buigend, daarna brekend, brekend...
Onder gezucht hun bloemblaadjes lieten zweven in de wind...
Reacties op dit gedicht
| De kleine Vos: | Dinsdag, juni 01, 2010 10:46 |
| alles veranderd soms maar gelukkig ook en de natuur doet het ook groetjes Sonja |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ron Kranenburg | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 31 mei 2010 | ||
| Thema's: | ||