Oceaan ogen

Lerende in de namiddag

drapeer ik mijn droeve netvlies

naar oceaan ogen

daar in de hoogte starend

blazen mijn eenzame lengtes

en vlammen

zijn tentakels draaiend als een

dronken man

ik stuur rode signalen over je

afwezige ogen

welke golven over de zee of het strand

je behoudt alleen het duister

mijn afstandelijke man

vaak is alleen het duister heerschap

de kust van spijt

ik doorkruis je ogen

en gooi de netten naar de zee

welke een schat is van jouw oceaan ogen

de vogels der nacht

pikken naar de eerste sterren

welke schitteren zoals mijn ziel

wanneer je mij zou liefhebben

en de nacht galoppeert op zijn

schaduwrijke merrie

schuddend zijn blauwe pencelen

over het in slaap zijnde land

© M