onbestemd
toen schreef ik verdriet
mijn eerste lied van onbehagen
een geschreeuw zo onverstaanbaar
en inmiddels lang vergeten
utopia dwars door mijn merg
mijn grootste berg om te beklimmen
viel ik zo steeds van af
kon me toch niet laten kennen
de schade grijs mij toevertrouwd
ontvouwde meer en meer mijn leugen
het mes zocht naar mijn keel
wat was er niet verzwegen
kende je beter dan mezelf
en op de vleugels van ons tweeen
vloog je samen verder weg
mijn hart lag nog beneden
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: G. de Zwager | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 06 juni 2010 | ||
| Thema's: | ||