Het leven is anders, het leven is raar.
Alles wat er gebeurd is me teveel,
maar toch is het allemaal waar.
Ik kan het niet meer aan.
Waarom trekt niemand me eruit?
Waarom zet niemand mij een keer voor aan?
Is dit zoals het leven echt moet gaan?

Sorry mensen maar ik kan dit zo niet meer aan.
Mijn hart is in rouw maar de tranen komen niet.
Ik ben verpest, is er nou niemand die het ziet?

Mijn ogen worden zwart, geen licht kan ik meer verdragen.
Je ziet mijn doodse ogen, het schrikt je af, dat het zo zou gaan!
je loopt achter me aan.
je pakt me vast en je kijkt me aan.
Je greep verslapt, je kijkt angstig en begint te huilen.
ik vraag me af; wat ik heb gedaan?

Met jou kan ik toch niet meer praten?
het kan je toch niets schelen.
Hoe ik me ook voel.
jou eigen leven, dat is jou doel!
je doet alsof er niets is.
Maar er is wel iets, iets wat ik aan ons mis.
jij luisterd niet naar me, je negeert me.
Pas als jij iets kwijt wil, ja dan moet je wel weer naar me toe, en maar aanstellen en maar zeuren,
tja dat moet toch bij iemand gebeuren.

Jou problemen zijn niets vergeleken met mij.

JA, dit is een schreeuw om aandacht, ik heb hulpnodig!
Maar niemand die het merkt, niemand die me kan horen.
Mijn stem weer klinkt in het duister,
ik ben verloren.