Altijd dat perfecte
balletdanseresje.
Immer volmaakt ronde
duizelige pirouetjes.
Alleen op het opdium
met in de zaal
vijanden en aanbidders,
zwijgend, allemaal.
En toen ze op een dag besloot om anders
te zijn te denken te dansen te doen
was zij, enkel en alleen zijzelf
geschokter dan de wereld om haar heen.
Onnavolgbare
bijna enge
maar vooral
prachtig
ondoordachte
bewegingen
die enkel resulteerden
in een gebroken
perfect
balletdanseresje.
En terwijl ze
neerstortte
in haar tranen
op de perfecte dansvloer
voelde ze zich
(ondanks haar gebroken hart)
gelukkiger
dan ooit.
En het publiek,
liep zwijgend weg.