Haarwaaien.
Dat er meer stormen zijn dan wind,
ook mijn haren niet meer weten
waarheen ze moeten waaien.
Het zijn de momenten van het zwaaien
naar lege ruimtes
en gebroken gedachten.
Leegtes om in af te vragen
'Hoelang nog, hoeveel tijd'
hoeveel tranen op de grond
de grond nog kan verdragen.
Het zijn de kille tikkende tijden.
Dat het zand stopt
en harten zullen huilen
staat vast
De vraag is nog hoevaak
de zon opkomt
tot jij hier niet meer bent.
Reacties op dit gedicht
| ChildrenOfTheDamned: | Dinsdag, juli 20, 2010 21:31 |
| Toen ik de eerste regel had gelezen, dacht ik: mijn reactie wordt: "geniale eerste zin". Maar ik heb nu het hele gedicht gelezen... Geniaal gedicht! | |
| von l.: | Zaterdag, juni 12, 2010 15:49 |
| vooral de eerste strofe is knap. | |
| David Matser: | Vrijdag, juni 11, 2010 23:14 |
| Heel rakend dit. (dat wil zeggen, ik zit te janken achter de pc) :P Noem me een watje, maar ik vind het prachtig, en schitterend geschreven. Intense verwoording van een intens gedachtenspel. liefs, |
|
| Artifex: | Donderdag, juni 10, 2010 23:05 |
| Een heerlijk leesbaar gedicht met speelse beelden en serieuze toon. Liefs, Artifex. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Marjolein. | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 10 juni 2010 | ||
| Thema's: | ||