In het midden van al die mensen
In het midden van al die mensen,
Voel ik mij toch zo alleen.
Tussen die schimmen in het donker,
Zit ik er ziekelijk doorheen.
Er zijn zoveel lieve mensen,
Zo ver weg, maar toch dichtbij.
Maar lijkt er zich niet daadwerkelijk een,
Te kunnen verplaatsen in mij.
Reacties op dit gedicht
| trabant: | Donderdag, juni 17, 2010 21:00 |
| Ik zag een wezentje tussen de massa lopen, geheel in het zwart dito petje op zijn hoofd en zijn gelaat zo vaal. Het was zó mager zijn leven leek zwaar. Was het de kanker of verslaafdheid wat het wezentje zo vernielbaar had gemaakt. Had het een thuis, te eten? zoveel vragen spookten door mijn hoofd en ik moest verder naar een volgende filleknoop, al hield het wezentje mij nog even bezig. Groetjes. (vorige week gebeurd) Ben nog teruggereden, het wezentje was verdwenen. |
|
| Rani: | Donderdag, juni 17, 2010 10:26 |
| Ontroerend geschreven..hopelijk is er toch wel iemand..maar heb je het nog niet in de gaten | |
| windwhisper: | Donderdag, juni 17, 2010 08:39 |
| ja te midden van een mensenmassa leest niemand je hart en kun je je zo intens verlaten voelen en zo onbegrepen eenzaam sterkte lieve groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: secrets | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 juni 2010 | ||
| Thema's: | ||