Uit het donker
Toen ik weer eens in het donker liep
Met tranen stromend over mijn wangen
Mijn hart verscheurd door pijn
De koud mijn lichaam over nam
Reikte ik naar een hand toe
Die ergens uit het donker oplichtte
De hand trok me naar zich toe
En al huilend voelde ik me veilig
De woorden bleven komen
Nog nooit was ik zo naakt geweest
Geen schaamte en geen angst
De woorden bleven gaan
Dat alles was het begin
De hand trok me steeds verder mee
Totdat ik uiteindelijk van het donkere pad kwam
En de zon weer zag schijnen
Elke keer als ik naar je kijk
Zie ik een lach op je gezicht
Ik zie je elke keer stralen
En weet dan dat jij mijn zonnetje bent
Met tranen stromend over mijn wangen
Mijn hart verscheurd door pijn
De koud mijn lichaam over nam
Reikte ik naar een hand toe
Die ergens uit het donker oplichtte
De hand trok me naar zich toe
En al huilend voelde ik me veilig
De woorden bleven komen
Nog nooit was ik zo naakt geweest
Geen schaamte en geen angst
De woorden bleven gaan
Dat alles was het begin
De hand trok me steeds verder mee
Totdat ik uiteindelijk van het donkere pad kwam
En de zon weer zag schijnen
Elke keer als ik naar je kijk
Zie ik een lach op je gezicht
Ik zie je elke keer stralen
En weet dan dat jij mijn zonnetje bent
Reacties op dit gedicht
| Pancho v/d Post: | Woensdag, mei 28, 2014 03:08 |
| gelukkig dat je iemand hebt die om je geeft en op het verlichte pad houdt. | |
Over dit gedicht
| Auteur: girlinthemirror | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 juni 2010 | ||
| Thema's: | ||