Het is alweer een jaar geleden.
Ik probeer niet om te kijken, want dat doet pijn.
Het valt nog steeds niet mee alleen te zijn.
Maar ik kan het niet helpen, ik blijf hangen, kan niet verder.
Jij zei altijd wat je niet dood, maakt je sterker.
Ik denk niet dat dat waar is want ik voel me zwak.
Elke keer viel ik terug, weer een wrak.
Het was een zwaar jaar met jou, en een zwaar jaar zonder.
Ik weet niet eens of ik er al over heen ben of nog steeds eronder.
Het waren zware maar mooie tijden met een verrot einde.
Wij zijn allebei de weg een beetje kwijt, als single zijnde.
Jij hebt me geholpen met sommige dingen.
Maar ik gaf je alles en zou me voor jou in alle bochten wringen.
Misschien dat je nu wel begrijpt wat ik voel.
Ook al speel je het nog steeds cool.
Ik neem het je niet kwalijk dat is wie je bent.
Maar af en toe krijg ik het gevoel dat je mij nog steeds niet kent.
Ik kan je zeggen ik ben echt op weg.
Ook al heb ik net als jij in liefde erg vaak pech.
Ik moet weer iemand vinden die me snapt, zoals jij.
Maar dan niet iemand zo losbandig of te vrij.
Ik zal je nooit vergeten, ook al namen we afscheid op een dodelijke manier.
We hadden onze verschillen, maar we hadden ook plezier.