Afscheid.
Betraant stond ze huivert in de hal,
wachtend op mij, een uur of uren,
minstens een vijftal uitgedrukte
peuken op de grond.
Het was haar merk;
witte ultra dun gefilterde
restjes vloerde mij.
In haar ogen opgedrongen meningen, eigengemaakt.
Languit hopenloos zonder overtuiging,
Lag ik gestruikeld verwikkeld in
het waargeworden doembeeld,
Toen ze mij weg stuurde,
Mamma ik wil je nooit meer zien.
Reacties op dit gedicht
| P.S. de Winter: | Maandag, juli 05, 2010 15:47 |
| Droevig..ik weet niet wat de reden is, maar het kan altijd weer goedkomen. sterkte | |
Over dit gedicht
| Auteur: art310sr | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 05 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||