Verstrengelingen.
Verstrengelingen.
De Engel wees me met haar ogen,
ik zag een onzichtbare horizon
waar alles in elkaar over liep
Er was geen lucht
en ook geen land,
er waren geen wolken
er was geen water…
alleen herinneringen
aan alles wat mooi was
en beloftes aan wat nog komen zou
Ze lachte met haar ogen
en haar blikken vertelden me
dat er nog meer zou komen,
nog veel meer…
We verstrengelden in elkaar…
Ik denk nu enkel maar
aan haar,
aan haar beloftes en aan later
En geloof me,
alles wat ik zie en hoor en zeg…
is waar.
Peterdw. 07 – 06 – 2010
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Peterdw. |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||