Het wazige beeld en de oren.
Het wazige beeld en de oren.
Net ontwaakt van het duister en droomland
in het wazige beeld.
Waar de contouren zichtbaar
maar de hardheid van het ouder worden
zich nog niet tonen.
De drie in één bril op het nachtkastje naast mij
varifocus met meekleurende glazen.
Het meest practisch gebleken,
geen gezoek of leesbril vergeten.
Altijd van dienst ook in de zon.
De oren met het eeuwige geluid,
waarvan ik maar net moet doen alsof het normaal is,
of er niet is, anders wordt je gek.
Gedwongen de aandacht te verplaatsen
ga ik op zoek in de spelonken van de geest
om de ziel te ontdekken
overal en nergens.
Anders voel ik mij zo ziels alleen.
Verloren.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Dinsdag, juli 06, 2010 23:47 |
| waar de buitenwaartse tijd minder gelijkblijvend lijkt te gaan verlopen, kan de binnenwaartse zich verdichten. hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ReBelle | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 06 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||