Te midden van alle mensen,
sta ik daar heel alleen.
Vechtend tegen de stemmen in me hoofd en de drukte om me heen.
De mensen die zich voortbewegen van geluk en tevredenheid.
Hoewel ik me gevangen voel en een eenzaam leven lijd.
Terwijl ik tranen ween lopend over me gezicht,.
Is geen blik van al die mensen op mij gericht.


Te midden van al die mensen,
die in stilte langs me gaan
Sta ik stil en schreeuw van verdriet
Ik zal van pijn vergaan.
Zonder er bij na te denken.
beweegt de massa zich voort.
Pijn van binnen.
Haat heeft me vermoord.


Te midden van al die mensen,
Zie ik bekende gezichten langs me staan.
Maar die hebben geen tijd.
Ik moet er weer alleen voor gaan.
Al die mensen hebben stress
Verder hebben ze haast geen tijd.
Kijken ze niet naar me om en gaan verder
zonder een gevoel van spijt

Te midden van alle mensen,
nog steeds in hun eigen bestaan
Blijf ik aan de grond genageld, terwijl de tranen in mijn ogen staan
Ik adem diep en zoek een teken van herkenning tussen al die mensen om me heen.
Kan de oplossing niet vinden
Voel alleen de tranen die ik ween.

Te midden van alle mensen,
Ga ik mijn verhaal vertellen.
hopend op een luisterend oor
En dat iemand me de vraag zal stellen.
Of het wel gaat of er misschien iets is.
Maar niemand doet dat ik zit vast in mijn eigen gevangenis.
Ik schreeuw ik krijs maar krijg geen enig gehoor van iemand daar.
Geen hartelijk woord
of liefhebbend gebaar

Te midden van al die mensen.
kwam jij daar toen aan. je gaf me nog 1 kans samen verder te gaan.
maar ik wees het af
kon het niet accepteren.
Ik wilde wel maar ik moet het eerst leren.
lief te hebben zoals als iedereen.
en toen ging je weg en stond ik weer alleen.