BERUST

Berust stierf mijn geest...lang geleden
herinneringen overleven...soms
opflakkeringen van een vuur
gedoofd....lang geleden
idealen werden bitter
bloed dat verloochende
ontstaan uit hartstocht
van het mijne
hun hartstochten ,eens de mijne
hun tranen...verdriet dat ik voelde
hun lach...vreugde die ik niet mocht delen
hun kinderen...nooit gezien
hun naam, die ze verloochenden
de mijne
zullen ze ooit spreken
met droefenis in hun stem
droefenis vermengd met schuld
die nooit kan betaald worden
voortleven in die harten
die je gaf, die je alles wilde geven
die namen, doch niets gaven
toch namen blijven fluisteren
eindelijk rust
in het reine met mezelf
nooit in staat om te leven
onverdacht gevaar omarmen
om iedereen
zelfs God te bedriegen
te laf om zelf te sterven
achteromkijken en afvragen
was ik waard geleefd te hebben
misschien vergaf ik dan toch
het ga je goed

J@n

(als je raven kweekt, ze pikken je ogen uit)
oud Vlaams gezegde