Op de Set van Fellini
elk moment kon ik sterven
ik wist niet wanneer
en als de dood
op het leven leek
was ik misschien al gestorven
maar de dood kwam tot mij
in de vorm van een filmset
de filmset van een Fellini film
niet duidelijk welke film
ik vermoed La Strada
het geluid viel weg
maar ik was extreem gelukkig
want de dood was voor mij perfect
als je er kon rondlopen
in de sets van oude films
maar ik had geen zekerheid
en ik kneep in mijn arm
om er zeker van te zijn
dat ik niet sliep
ik voelde geen pijn
ik voelde zelfs niets
en was extreem gelukkig
steeds meer ervan overtuigd
dat ik dood was
wat een mooie dood!
maar ook nu
twijfelde ik nog
en besloot te proberen
mijn ogen te openen
om nogmaals te zien
of dit een droom was
of de echte dood
de heerlijke dood
dus opende ik mijn ogen
en was terug hier
in het leven
waar voor sommigen
enkel het heden
beleefd wordt
nou zeg
vind je dat ook niet jammer?
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Zaterdag, juli 17, 2010 22:52 |
| Dat moment vlak voor je werkelijk sterft is wonderlijk rustig.. ja, dan is het jammer dat je weer wakker wordt. Fijne avond Bart. Liefs, switi lobi |
|
| Quicksilver: | Zaterdag, juli 17, 2010 21:20 |
| Ik ken de films van Fellini, met Sofia loren in de hoofdrol!Ik begrijp de strekking van je schrijven helemaal. Soms heb ik dit gevoel ook even. Lieve groet, dicky |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Nummer 127 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 17 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||