poezie
dan voelt hij ‘t stoppen van ‘t pulseren van zee in hem
de tijd als een bestofte boekenkast met vele boeken
tegen het vergeten van de jeugd, voor alles
toch steeds het gedicht, het overleeft ook de donkerste dagen
(wie dat gelooft) snel bloemen hun wortels teruggeven
(wordt zalig)
voelt een aorta, nacht en handen, ogen, ‘t weefsel
ook dat zijn woorden denkt hij, ‘t zijn huidaanhangselwezens
tot in de vroege ochtend (denkt hij)
maar ’t lot, de dood van iets want hij zelfs niet beschrijven
niet in zijn leven hebben wil, ziet hij als schaduw
een vlek
op binnenplaatsen en in steegjes hoort hij stemmen
geluiden uit de verte, dichter bij voelbare
dichtsels
weldra verdrinkend in ’t moeras van nacht; opnieuw
de stemmen en het bruisen, ‘t zacht zinderen en zoemen
langzaam stervend stil worden.
sunset 21-07-2010
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Woensdag, juli 21, 2010 23:55 |
| Mooie poezie Sunset. Zomergroet, Hilly |
|
| De kleine Vos: | Woensdag, juli 21, 2010 10:10 |
| het lijkt ondoorgrondelijk losse aan een gesloten gevoelens veel hobbels om te nemen liefs Sonja |
|
| Indy Toma: | Woensdag, juli 21, 2010 09:03 |
| Leest voor mij niet prettig, en ervaar het als een chaotisch schrijven. Neemt niet weg dat het voor jou wel heel duidelijk zal zijn wat je geschreven hebt. | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||