en dan sluit ik mijn ogen
Ik voel een traan
en sluit mijn ogen
ik wil er niet in mee gaan
maar mijn gevoelens
mijn verdriet en mijn angst
die mijn niet loslaten
het raakt me diep van binnen
het sloopt me in de dagen
ik zit met een gebroken hart
mijn ziel gewond en
littekens in mijn geest
Hier sta ik dan
iedereen zegt
je komt er wel door heen
maar ik slaap haast niet meer s'nachts
ja het leven is raar
voel me eenzaam en alleen
niemand dicht bij mij
en ik zwoeg in de stilte
ik kijk naar mezelf
en vraag te veel van mezelf
en dan kunnen wonden niet meer helen
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, juli 22, 2010 13:47 |
| voel je verdriet!!!!!gr.janny | |
| _Rieke_: | Donderdag, juli 22, 2010 03:58 |
| veel sterkte tinneke teveel van jezelf vergen is vermoeiend liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tulpje | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||