Gedragen
Wankel, leunend
op de vensterbank
ziet ze hem gaan
zijn pas onzeker, traag
het kistje op zijn schouder
wiegt het ritme
dat maandenlang
het hare was
de weg buigt af
langs gracht
en beukenhaag
dan sterft de stilte.
(Gebeurtenis in 1954 beschreven in 2010)
Reacties op dit gedicht
| ela: | Zaterdag, juli 24, 2010 20:43 |
| Het is een oneindig gedichtn het legt de herinnering vast voor het leven. ela |
|
| Hilly N: | Vrijdag, juli 23, 2010 00:11 |
| Toch zo mooi Coby! Lieve groet, Hilly |
|
| Hans Winter: | Donderdag, juli 22, 2010 21:57 |
| als er dan niets te zien meer is, begint het moeilijke gemis, dat lege overal aanwezige deel van je blik dat stil mee gedragen niets anders waar wil nemen dan die gerichte tot je ooit te voltooien verlichte gebarentalen vraag. hans |
|
| pieter christiaan paardenkooper: | Donderdag, juli 22, 2010 16:06 |
| mooi beschreven sterft de stilte, vind ik heel mooi. pcp |
|
| Anneke Bakker: | Donderdag, juli 22, 2010 13:52 |
| Even moeten slikken Coby, een droeve gebeurtenis mooi beschreven. Veel liefs, Anneke |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, juli 22, 2010 13:49 |
| schitterend!!!!!!!gr.janny | |
| Fairouz: | Donderdag, juli 22, 2010 13:39 |
| Een droevig gedicht ( mooi indringend schrijven ) Liefs, Fairouz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Coby Poelman-Duisterwinkel | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 22 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||