Zwaktedood
Verwijt mezelf meer dan een ander
duw mijn hoofd in eigen zwaktes,
tot ik verdrink in fouten en verander
verdwijn, wegkwijn, voor altijd stil zal zijn.
Vandaag ben ik gestikt in je ware gezicht
kneep mijn longen al lange tijd fijn
geloofde, beloofde mezelf beterschap
nu eindelijk heeft lucht me doodgehapt.
Dus ga ik verder, kijk nooit meer om
te pijnlijk om naar mijn sterven te kijken,
te hervoelen dat ik in jouw armen lag
hoe ik aan jouw zelfzucht kon bezwijken.
Je liet me creperen, zonder enig verlossend woord
de ergste zwaktes leven nu in jou voort.
Reacties op dit gedicht
| Indy Toma: | Donderdag, juli 22, 2010 20:23 |
| Beetje verwarrend in het begin voor me, maar bijzonder knap schrijven vind ik dit. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Looortje |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 22 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||