Afscheid nemen...
Afscheid nemen…
Deze stad is mijn gevangenis geworden. de wortels diep in de grond.
Mijn medegevangenen schijnt het niet te deren, zij vragen niets,
horen hier blijkbaar thuis. Tussen het neon van vroeger
en het vage van de straatverlichting.
ik luister naar hun ademhalen, zie hun borst op en neer gaan.
zie steeds weer de volle glazen.
Schud het hoofd, ik ben de man vol ongeloof als ik ze lachend
zie verder gaan.
Ik wil ze liever niet ontmoeten op de bodem van de fles.
Ik hoor hun vrouwen schreeuwen en het gehuil van de kleintjes
doet mij drinken om te vergeten dat ik ooit uw naam liet tatoeëren.
En misschien gaan alle jongens naar de hel, (en de meisjes naar de hemel)
in het leven van de eenzame zeeman.
Maar dit leven kent veel niveaus, ik sta onderaan
met de spelregels geschreven op de binnenkant van mijn hand.
Ik ben geen teamspeler, althans voorlopig niet.
Nogmaals, voorlopig niet, maar toch drink ik ze allemaal onder tafel
Hoe ben ik hier terecht gekomen, hoe kom ik hier ooit uit?
Mijn verwarring is compleet, ze geeft me weinig hoop.
De anderen spelen samen, weliswaar vals, maar toch samen.
Ik hoor steeds weer hun verhalen, hun namen één voor één.
Over hun steden van steen, hun groene bossen en de zeeën zo blauw.
In de menigte voel ik het koortsig hijgen, een vage blik op het uurwerk,
het is tijd, tijd voor wat?
“Om deel te nemen”, hoor ik links en rechts.
Ik zie sprekende monden die niets zeggen, maar ik kan jou niet zien.
Hou mij nu niet voor de gek met gedag zeggen in een vreemde taal.
Hou daar mee op…
esteban 23 Juli 2010
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Zondag, juli 25, 2010 08:56 |
| tjonge jonge, welk een talent schittert hier | |
| RBdeG: | Zaterdag, juli 24, 2010 09:13 |
| met bewondering gelezen rob |
|
| CBR: | Vrijdag, juli 23, 2010 23:20 |
| Droef lieve Esteban, maar o zo mooi beschreven;schitterende tekst! liefs, Vanessa. |
|
| verhavert: | Vrijdag, juli 23, 2010 22:05 |
| prachtige poezie liefs martine |
|
| kerima ellouise: | Vrijdag, juli 23, 2010 17:15 |
| De anderen spelen samen, weliswaar vals, maar toch samen.....en dan sta je altijd alleen...niet alleen tegen samen maar ook nog eens het valsspelen...het maakt zo eenzaam...en toch, als je dicht bij jezelf blijft, geeft dat misschien toch meer ademruimte .... heel mooi neergeschreven! liefs kerima ellouise |
|
| Stip: | Vrijdag, juli 23, 2010 15:21 |
| wat een schitterende tekst, weliswaar met een droeve inhoud ik gun je zoveel beter... stipje |
|
| pieter christiaan paardenkooper: | Vrijdag, juli 23, 2010 14:03 |
| boeiend om te lezen pcp |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 23 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||