Jij hebt me daar die tijd
erg geholpen
samen tegen tranen gevochten
een oplossing gezocht
niet gevonden

als ik je zag
werd ik zowiezo
al een stuk gelukkiger
maar jij in m'n leven
dat was een prachtcadeau

toen je met me moest praten
en je mijn kamer verliet
ging er een deel van m'n leven weg
een deel van mijn verdriet

dat was het begin dat ik
nooit heb kunnen eindigen daar
alles word me weer te zwaar
na mijn ontslag

toen ik nog alles ontzag
had ik tenminste een leven
dat was het grootste geschenk
dat iemand me kon geven

nu weet ik niet meer wat ik wil
ik heb geen gevoel meer
behalve angst boosheid en verdriet
de keuzes die je me aanbied
het word me teveel

het grootste vanal is de grote pijn
de pijn om er niet meer te willen zijn
die ik moet kunnen verdragen
geen mens kan die pijn verdragen op aarde

maar weet je alles steekt nu tegen
alsof de wolken tranen, alsmaar regen
ik ben het gewoon beu dit leven
alsmaar verder te leven

op een dag word dit me fataal
en hoor ik andere verhalen rond
dan die is gek, maar die meende het
en dan zal ik zeggen
TESSA , je bent een slet.

waarom hielp je me niet genoeg?