Dagelijks…..

Ik zie hem ied’re dag voorbijgaan
de zelfde tijd vaak , wat belast,
op weg naar het verpleeghuis ginter
bekende gang….haast op de tast.

Zijn echtgenote wordt verpleegd daar
soms kent zij hem, maar meestal niet
hij blijft haar trouw in het bezoeken
een vage glimlach , veel verdriet.

Weken en maanden zijn geschakeld
in een haast ongewijzigde tred
heel langzaam tekent zich de afbraak
zij ligt nu overdag op bed.

Zo houden eerd’re liefdesbanden
een grille greep op het bestaan
is het verleden wel verbroken
alleen de trouw ligt in het gaan.

Het voeden gaat haast automatisch
bij ied’re schep ….herinnering
aan hoe het was, nooit meer zal worden
een toekomst niet meer in geding.

Ik heb beloofd haar trouw te blijven
zij vroeg het wel….weet het niet meer
hij haakt aan het toch eens beloofde
hoe lang, hij weet het niet , o , Heer.
th