Mijn verhaal gaat over mijn leven, leven van verdriet tranen in me ogen die je elke dag ziet,
Elke morgen als ik wakker wordt, begin de gezeik weer door me oren,
Elke dag dat mijn leven weer moet verstoren,
Zoveel pijn in mij, maar dat ziet de wereld niet,
Ik schrijf dit om me gevoelens te uiten.
Het zit lang in me kop nu moet het naar buiten.
Gelukkig heb ik vrienden die ik nog over kan praten, geen gezeik om me heen,
Toch moet ik het laten kraken. Elke keer gehuil steeds.
Ik kom uit een gebroken gezin samen met mijn ma.
Mijn pa ging van ons weg hoe moest ik het overleven,
toen ik 8 was dacht ik dat ik van iemand kan houden,
gewoon een gezin die ik graag zou willen hebben,
het is nooit wat ik graag willen wou, hoe moet ik verder?
Dat hij weg was. Ik ken me pa niet,
ik weetniet hoe hij er uit ziet hoe moet ik dan mijn leven bouwen?
Ik heb nu een ander vader toch blijf ik liever van hem houden.
Ik voel de liefde nog steeds, voor de duidelijkheid zodat iedereen het weet,
mij krijgen ze niet klein, omdat ik 100% voor me ouders geef.
De eenzaamheid slaat om me heen, want jij liet me hier alleen
Ik zoekt naar iets wat er niet is,
maar vind alleen maar droefenis Ik heb gedaan wat ik maar kon, maar waarom?
Jij bent mijn vader jij hoort hier bij mij te zijn!!
Jij moest gewoon blijven bij ons waar je vroeger ook was,
Ik kan dit niet meer aan nu jij was weggegaan,
hoor ik nog steeds jou naam uit mijn verre gedachtes.
Ik hoop dat ik jou nog ziet in Amsterdam, zal ik je tegen komen ik hoop dat je mij wel mag,
Anders zie ik de liefde niet.
Dan zal alles voor niks zijn geweest.