de wereld is van mij
grazende koeien kijken loom
op het pad naar de vreemdeling
die langzaam verder loopt
en uit het zicht verdwijnt
een prille ochtendzon in de rug
morgendauw parelt als diamanten
laat me stil lopen door het landschap
alle tijd om eens goed na te denken
een uitgebloeide paardenbloem
laat pluizen zweven op de adem
die zacht uitgeblazen wordt
als een zucht voor alle zorgen
neem me mee voor ik het verlies
en geen dromen meer kan volgen
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Woensdag, augustus 11, 2010 12:45 |
| Je volgde je hart.. daar zijn je dromen ook :) Dikke kus, switi lobi |
|
| Hilly N: | Zondag, augustus 08, 2010 23:12 |
| Heerlijk zo''n plekje van bewondering. Veel zonnegroeten, Hilly |
|
| Quicksilver: | Donderdag, augustus 05, 2010 20:45 |
| Geweldig wat een mooi gedicht, waar ik veel in herken remie! bedankt voor je lieve reactie, lieve groeten dicky |
|
| sb lavandula: | Donderdag, augustus 05, 2010 19:52 |
| prachtig geschreven, liefs hans | |
| Indy Toma: | Donderdag, augustus 05, 2010 19:23 |
| Prettig te lezen tekst waarin ik me kan vinden en je titel vind ik geweldig. | |
| arie: | Donderdag, augustus 05, 2010 18:52 |
| af en toe heeft een mens die stilte plek nodig om de balans te hervinden.. liefs, arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: remie | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 augustus 2010 | ||
| Thema's: | ||