het is maar een verdriet
zovelen zijn er nog
er valt niets te veranderen
aan zeeën van tranen
zinloos
geen enkel vervangt je geliefde
noch de antwoorden
het verantwoorden
mijn kant van het bed is geslepen
het laken waarin ik mij bekleed
door uw zoete geur bemind
zal reinigen uit mijn verdriet
totdat de volgende zijn zweet
het verkneedt
als een laag zand ben ik vervlogen
brand hebt gij gesticht
in het hart dat u een thuis gaf
in assen hebt gij mijn pijn geteeld
en liet het verwelken met koude charmes