wandelend over ‘t pad
als door een aks deelt ‘t pad het park in grijs
en grijs – een droom waarin elk’ mens verstart
en uitweg schijnbaar slechts een richting
het lijkt alsof er niets meer is dan zwijgen
als schrede langzaam wordt , het weifelen verhardt
want wie hier gaat zoekt meer dan slechts verlichting
de twijgen wiegen niet vandaag, zij neigen
zich naar de aarde onder natte last
en stilte houdt het monotoon gedruppel vast.
sunset 11-08-2010
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Woensdag, augustus 11, 2010 20:55 |
| Geweldig mooi gedicht Ingo, graag gelezen liefs,dicky |
|
| japonica: | Woensdag, augustus 11, 2010 19:34 |
| Top, en ja sluit me bij de vorige schrijver aan. Prachtig slot. Groet Jap |
|
| Indy Toma: | Woensdag, augustus 11, 2010 15:33 |
| Bijzonder fraaie tekst. Vooral laatste strofe spreekt mij zeer aan, prachtig. | |
| Yellow: | Woensdag, augustus 11, 2010 11:40 |
| knappe poezie sunset | |
| P.S. de Winter: | Woensdag, augustus 11, 2010 10:59 |
| inspiratie gehad? | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2010 | ||
| Thema's: | ||