EEN STIL VERDWIJNEN
beweging parkeert zich aan de halt
die een mensenmeute het toeroept
rusteloosheid is ongewenst
in het ritme van de toekomst
het scanderen van het onheil
me zorgvuldig uitgestippeld
ik luister, kalmeer en bedaar
wat zichtbaar tot verwarring leidt
onritmisch in het nutteloze nu
zo bonkt mijn hart in de dag
wat minder luid, heel wat minder
mijn ziel verdampt in het luchtige leven
en mijn geestige zelve verkrampt
met kleine schokjes, tot een
voor het eerst totaal isolement
ik brokkel af in stukjes nagedachtenis
en de man die je kent, de mens in mij,
wordt weggeademd in een stil verdwijnen